Miasto Skazanych, 2 lata w warszawskim getcie to książka, w której po raz pierwszy opublikowane zostają wspomnienia z czasów Holokaustu wybitnego satyryka, poety, dramaturga, scenarzysty filmowego i autora wielu popularnych piosenek – Jerzego Jurandota. Artysta zamknięty w getcie warszawskim jesienią 1940 roku, przetrwał w nim do Wielkiej Akcji 1942 roku. W sierpniu, dzięki pomocy przyjaciół i siostry, udało mu się wraz z żoną Stefanią Grodzieńską przedostać na tak zwaną aryjską stronę. Ukrywali się w podwarszawskich Gołąbkach u rodziny Zofii i Gabriela Kijkowskich przy ulicy Wiejskiej 7. Tam powstały wspomnienia Jurandota oraz zbiór wierszy Stefanii Grodzienskiej Dzieci getta. Teksty w obawie przed okupantem schowano w szklanym słoju i zakopano w ogrodzie. 17 marca 1943 roku do willi wkroczyło gestapo. Jurandotowie cudem ocaleli, Gabriel Kijkowski został zastrzelony przed własnym domem. Nazajutrz zamordowano na Pawiaku Helenę Ostrowską z córką, uciekinierki z getta ukrywające się także u państwa Kijkowskich. Po wojnie słój z tekstami odkopano. Wspomnienia Jurandota stanowią podstawę obecnej publikacji wraz z powstałymi na ich kanwie siedmioma opowiadaniami, sztuką napisaną w getcie i przechowaną w zbiorach w Archiwum Ringelbluma pod tytułem Milość szuka mieszkania i esejami z lat 70-tych pod tytułem Humor w opasce oraz powstałą wówczas notą Od Autora. Do prezentowanego tomu włączono wiersze Stefanii Grodzieńskiej ukryte wraz ze wspomnieniami Jurandota. 30 lat temu teksty Jerzego Jurandota podarowała Agnieszce Arnold żona autora – Stefania Grodzieńska z zakazem publikacji za jej życia.

Okazałe mieszczańskie kamienice i zapuszczone podwórka. Kupcy obracający fortunami, skromni ciułacze i drobni oszuści. Artystyczna bohema. Muzyka sącząca się z eleganckich kawiarń i targowy jazgot. Gazeciarze, handlarki, cadykowie, „królowie żelaza”, kabaretowe artystki, poeci i kryminaliści. Chmielna, Nowolipki, Leszno, plac Grzybowski, Stawki, Gnojna. Tych ludzi, zapachów, muzyki, ich domów i ulic, śladów ich troski namiętności - świata żydowskiej Warszawy już nie ma. Pochłonęła go wojna. Majewski i Zieliński - dwóch wybitnych varsavianistów - wskrzeszajągo ze wspomnień, notatek prasowych, książek, dokumentów i zdjęć. Spacerujemy dawnymi ulicami, chodzimy śladami Icchaka Baszewisa Singera, zaglądamy do kawiarń, w których grywał Władysław Szpilman, a Józef Hen wspomina Nowolipie - centrum świata swojego dzieciństwa.

Czy łatwo jest rządzić? Po co, jak i dla kogo się to robi? Jak urządzić państwo, żeby ludzie byli w nim szczęśliwi? To pytania, na które próbuje znaleźć odpowiedź bohater książki Janusza Korczaka Król Maciuś Pierwszy. Pisząc przed laty tę powieść, Korczak wspólnie z dziećmi zastanawiał się nad trudami i odpowiedzialnością związanymi ze sprawowaniem władzy. Jak ciężko być królem to książka, która powstała w oparciu o wybrane fragmenty Króla Maciusia Pierwszego ze znakomitą interpretacją wizualną Iwony Chmielewskiej. Korczak podkreślał, że pamięć „o wewnętrznym dziecku w sobie” pozwala zachować świeżość i czystość spojrzenia na świat, dzieci zaś uważał za pełnoprawnych obywateli i uczestników życia społecznego. Chciał, aby wierzyły w siebie i wiedziały, że „nie można zostawiać świata takim, jaki jest”. Ta książka chce o tym przypomnieć. To niezwykła lektura zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Publikacja wydana wspólnie z Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN przy okazji wystawy „W Polsce króla Maciusia. 100-lecie odzyskania niepodległości”.

Leopold Gottlieb (1879-1934) należy do tych artystów, których losy i dzieło wymykają się łatwym klasyfikacjom. Modernista, ale nie radykalny, w Wiedniu, Krakowie i Paryżu trzymał rękę na pulsie rodzącej się na jego oczach nowoczesności, a równocześnie toczył twórcze dialogi z rozmaitymi tradycjami malarstwa. Zanim stał się (na krótko) „ekspresjonistą polskim” (formistą), był w pierwszych latach XX wieku ekspresjonistą „młodopolskim”, czyli jednym z przedstawicieli wczesnego ekspresjonizmu w łagodniejszej niż austriacka czy niemiecka formule tego nurtu, sporo zawdzięczającej jeszcze naturalizmowi i symbolizmowi. Polski patriota, ochotnik -legionista, nigdy nie wyrzekł się swych żydowskich korzeni. Z drugiej strony: nowoczesny Żyd–kosmopolita zaangażowany w polskie życie artystyczne, ale też znajdujący miłośników swej sztuki pod różnymi szerokościami geograficznymi. Nie przeszkadzało mu to – przynajmniej momentami – sympatyzować z syjonizmem. Odkrywany za młodu w Kołomyi, doceniony w Barcelonie, kolekcjonowany z zapamiętaniem w Stanach Zjednoczonych. Przyjaciel Diego Rivery i Witolda Wojtkiewicza, portrecista Picassa i Żeromskiego, malarz Chrystusa jako żebraka i Modlących się Żydów. Przenicowanie przedstawionych wyżej w esencjonalnym zarysie zagadnień i pozornych paradoksów, które przyniosły ze sobą życie i twórczość najmłodszego z licznej rodziny Gottliebów, było przez wiele lat niemożliwe. Powody takiego stanu rzeczy były różne: m.in. rozproszenie prac malarza po wielu krajach i kontynentach przy stosunkowo nielicznej ich obecności w polskich muzeach, niełatwy dostęp do literatury przedmiotu. Autor niniejszej książki pragnie zmienić ten stan rzeczy, wykazując przy okazji, że „kłopot z Gottliebem” to przede wszystkim przysłowiowy kłopot bogactwa, wynikający z postawy samego artysty – z samoświadomego i konsekwentnego wyboru podwójnej tożsamości kulturowej i narodowej. Ten polski Żyd czy – jak kto woli – żydowski Polak postrzegał swą aktywność artystyczną i pozaartystyczną zawsze w ścisłym powiązaniu z wysokimi standardami etycznymi.